Santiago
Traio este mar de vento, un grito traio
ao teu campo de estrelas como espadas
que me creban as noites, as xeadas
sombras que deste tempo grito e traio.
Xa na altura de luz onde deixaches
unha fe e un camiño, un reino novo,
unha cruz e un sangue e ata un pobo,
ocúltase a semente que alumaches.
Hoxe aos teus ósos vagan paseniño
como un rabaño vello e maltratado:
ovellas que mordeu un lobo daniño.
Pero á túa estrela chego esperanzado:
de todas partes veño ao teu Camiño,
Fillo do trono, en ceo transformado.