martes, 19 de mayo de 2020

Gemidos




Hace unos cuantos años, tuve que decidir cuál sería la música número 900 que pondría en marenostrum, no porque el número fuera significativo por sí, sino por esa cosa de los números redondos que parece siempre que hubiera que festejar.

Le tocó a un poema de Rosalía de Castro, ¿Quén non xime?, al que su paisano Amancio Prada le puso música, con lo que lo transformó en bonita canción, unos 100 años después.

Hace unos meses que españoles de España van una y otra vez a la canción y al poema.

Creo que con razón, en cierto sentido.

Sin embargo, no estoy muy seguro de si leyeron con cuidado lo que dice la poetisa gallega.

Sería una decepción para mí (pero mucho más para Rosalía...) que sus paisanos sólo se quedaran en los gemidos y en las tristezas de los cantares (mudos) de estos días.

Por las dudas, aunque el lugar de la música es marenostrum, que se repitan aquí el poema y la canción, ahora en una versión distinta y más reciente que la que allí puse.








______________________________________________


¿Quén non xime?

Luz e progreso en todas partes...
pero as dudas nos corazós,

e bágoas que un non sabe por qué corren,
e dores que un non sabe por qué son.

Outro cantar
, din, cansados

deste estribilo, os que chegando van
nunha nova fornada, e que andan cegos
buscando o que inda non hai.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
¡Réprobos...! Sempre ó oculto perguntando,
que, mudo, nada vos di.
Buscade a fe, que se perdéu na duda,
e deixade de xemir.

Mais eles tamén perdidos
por unha i outra senda van e vén,
sin que sepan, ¡coitados!, por ónde andan,
sin paz, sin rumbo e sin fe.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Triste é o cantar que cantamos,
mais, ¿qué facer si outro mellor non hai?
Moita luz deslumbra os ollos,
causa inquietude o moito desear.

Cando unha peste arrebata
homes tras homes, n'hai máis
qu'enterrar de presa os mortos,
baixa-la frente, e esperar
que pasen as correntes apestadas...
¡Que pasen ... que outras vendrán!


¿Quién no gime?

Luz y progreso en todas partes..., pero
las dudas en el corazón,
y lágrimas que uno no sabe por qué corren,
y dolores que uno no sabe por qué son.

'Otro cantar', piden, cansados

de este estribillo, los que van llegando
de una nueva hornada, y que andan ciegos
buscando lo que aún no hay.

........................................................................

¡Réprobos...! Siempre a lo oculto preguntando,

que, mudo, nada os dice.
Buscad la fe, que se perdió en la duda,
y dejad de gemir.

Mas ellos, también perdidos

por una y otra senda van y vienen,
sin que sepan, ¡cuitados!, por dónde andan,
sin fe, sin rumbo, sin paz.

........................................................................


Triste es el cantar que cantamos;

mas, ¿qué hacer si otro mejor no hay?
Mucha luz deslumbra los ojos,
causa inquietud el mucho desear.

Cuando una peste arrebata

hombres tras hombres, no hay más
que enterrar pronto a los muertos,
bajar la frente, y esperar
que pasen las corrientes apestadas...
¡Que pasen ..., que otras vendrán!