viernes, 17 de noviembre de 2006

Versos de sombra y silencio

Estaba quieta, fría y soleada la tarde. Muy bonita, la tarde.

Para poesía, por ejemplo. Y encontré en unas antologías dos poemas gallegos.

Las traducciones no son buenas. No valen la pena. Y en galego van muy bien.

No se conocieron los poetas.

Ella no llegó a los 50, él no llegó a los treinta.

Parecen vidas llenas de sombras y silencios, las dos.

Versos do meu silenzo

Ollos na noite pensantes
os das estrelas lonxanas,
que ennovelados nas tebras
tráenme a túa lembranza.

Antr' o agarimo da lua
salouca o meu corazón
que añora a surrisa túa.

Por camiños de luceiros
enfondados na distancia,
a túa voz sinfoniza
os ecos da miña alma.

Estou a pensar en tí
e nas miñas mans saudosas
ate o mesmo delor rí.

Baixo a pregaria oxival
do zarco mar dos teus ollos,
afóganse as miñas verbas
que van pousar no teu colo.

Tan outo cal un luceiro,
porei o meu corazón
pra que alume o teu vieiro.

Luís Amado Carballo


Negra sombra

Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.

Rosalía de Castro